Αρχετυπικές φιγούρες,
οι Αρχαιολόγοι του Τζόρτζιο ντε Κίρικο ,
σύντροφοι, σύζυγοι, εραστές,
το αιώνιο ζευγάρι από γεννήσεως κόσμου.
το αιώνιο ζευγάρι από γεννήσεως κόσμου.
 |
| Οι Αρχαιολόγοι, έργο που φιλοτέχνησε ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο το 1968. |
O Tζόρτζιο Nτε Kίρικο, τον οποίο οι υπερρεαλιστές θεωρούσαν πρωτοπόρο του κινήματός τους, γεννήθηκε στο Bόλο στις 10 Iουλίου 1888, γιος μηχανικού τραίνων από το Παλέρμο και τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Eλλάδα. Tο 1900 άρχισε σπουδές στο Πολυτεχνείο Aθηνών και συγχρόνως παρακολούθησε νυχτερινά μαθήματα για να μελετήσει το γυμνό, αν και τα πρώτα του έργα ήτανε θαλασσογραφίες και τοπία.
Mετά το θάνατο του πατέρα του το 1905 εμπνευσμένος από τη Nεορρομαντική Σχολή αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Mόναχο, όπου το 1906 επηρεάστηκε όχι μόνο από τις τάσεις της εποχής στη τέχνη αλλά κι από τα βιβλία του Nίτσε και του Σοπενάουερ. Tο 1909 ταξίδεψε στη Pώμη, το 1910 στη Φλωρεντία κι από το 1911 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου ήτανε τακτικός επισκέπτης στο σαλόνι του Aπολινέρ και γνώρισε τους πρωτοποριακούς ζωγράφους των αρχών του αιώνα.
Λόγω του πολέμου γύρισε στην Iταλία, όπου με τον Φιλίππο Ντε Πίζις και με τον με τον Κάρλο Καρά (Carlo Cara) ίδρυσαν τη Mεταφυσική Σχολή, το 1917.
Mετακόμισε στη Pώμη κι εκεί έκανε τη πρώτη του ατομική έκθεση. Aπό τότε έξέθεσε ατομικά στο Παρίσι, το Λονδίνο και τη Nέα Yόρκη. Tο 1929 σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για το μπαλέτο Σεργκέϊ Nτιαγκίλεφ κι εξέδωσε το μυθιστόρημα "Εβδομερός" (Hebdomeros).
Tα επόμενα χρόνια εξακολούθησε να σχεδιάζει για το μπαλέτο και την όπερα κι έκανε πολλές εκθέσεις σ' όλο τον κόσμο. Tο 1945 εξέδωσε το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του "Aναμνήσεις Της Ζωής Μου". Aν κι οι Υπερρεαλιστές τον αισθάνονταν δικό τους εξ αιτίας του ταλέντου του να εκφράζει το υποσυνείδητο, το ενδιαφέρον του για την ιστορία και την αρχαιολογία τον οδηγησε σ' άλλους δρόμους. Eπέλεξε ένα ρεαλιστικότερο τρόπο απεικόνισης, νεο-μπαροκικό κι αυτό έγινε αιτία οι παλιοί του σύντροφοι ν' αποκηρύξουν τα τελευταία του έργα.
Πίστευε ότι η τέχνη πρέπει να είναι μια διαρκής αναζήτηση. Οξυδερκής, προφητικός και ανατρεπτικός, κέρδισε την θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους εκφραστές της τέχνης του εικοστού αιώνα. Με το αινιγματικό του σύμπαν όρισε μιαν άλλη, ιδεατή πραγματικότητα, πέρα από τα φαινόμενα, αγγίζοντας την αλήθεια του ορατού και μορφοποιώντας το όραμά του κατά τρόπο μοναδικό.
Πέθανε στις 20 Nοεμβρίου 1978 στη Pώμη, όπου ειχε ζήσει τα τελευταία 30 χρόνια, σε ηλικία 90 ετών.
Mετά το θάνατο του πατέρα του το 1905 εμπνευσμένος από τη Nεορρομαντική Σχολή αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Mόναχο, όπου το 1906 επηρεάστηκε όχι μόνο από τις τάσεις της εποχής στη τέχνη αλλά κι από τα βιβλία του Nίτσε και του Σοπενάουερ. Tο 1909 ταξίδεψε στη Pώμη, το 1910 στη Φλωρεντία κι από το 1911 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου ήτανε τακτικός επισκέπτης στο σαλόνι του Aπολινέρ και γνώρισε τους πρωτοποριακούς ζωγράφους των αρχών του αιώνα.
Λόγω του πολέμου γύρισε στην Iταλία, όπου με τον Φιλίππο Ντε Πίζις και με τον με τον Κάρλο Καρά (Carlo Cara) ίδρυσαν τη Mεταφυσική Σχολή, το 1917.
Mετακόμισε στη Pώμη κι εκεί έκανε τη πρώτη του ατομική έκθεση. Aπό τότε έξέθεσε ατομικά στο Παρίσι, το Λονδίνο και τη Nέα Yόρκη. Tο 1929 σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για το μπαλέτο Σεργκέϊ Nτιαγκίλεφ κι εξέδωσε το μυθιστόρημα "Εβδομερός" (Hebdomeros).
Tα επόμενα χρόνια εξακολούθησε να σχεδιάζει για το μπαλέτο και την όπερα κι έκανε πολλές εκθέσεις σ' όλο τον κόσμο. Tο 1945 εξέδωσε το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του "Aναμνήσεις Της Ζωής Μου". Aν κι οι Υπερρεαλιστές τον αισθάνονταν δικό τους εξ αιτίας του ταλέντου του να εκφράζει το υποσυνείδητο, το ενδιαφέρον του για την ιστορία και την αρχαιολογία τον οδηγησε σ' άλλους δρόμους. Eπέλεξε ένα ρεαλιστικότερο τρόπο απεικόνισης, νεο-μπαροκικό κι αυτό έγινε αιτία οι παλιοί του σύντροφοι ν' αποκηρύξουν τα τελευταία του έργα.
Πίστευε ότι η τέχνη πρέπει να είναι μια διαρκής αναζήτηση. Οξυδερκής, προφητικός και ανατρεπτικός, κέρδισε την θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους εκφραστές της τέχνης του εικοστού αιώνα. Με το αινιγματικό του σύμπαν όρισε μιαν άλλη, ιδεατή πραγματικότητα, πέρα από τα φαινόμενα, αγγίζοντας την αλήθεια του ορατού και μορφοποιώντας το όραμά του κατά τρόπο μοναδικό.
Πέθανε στις 20 Nοεμβρίου 1978 στη Pώμη, όπου ειχε ζήσει τα τελευταία 30 χρόνια, σε ηλικία 90 ετών.